Sendin beni güldüren,
Bana bilgiler öğreten,
Beni bana anlatan,
Adım adım yaklaşan.
Gözlerindi ışıl ışıl parlayan,
Sesindi içimizi ısıtan,
İşlediğimiz derslerdi,
Beni bu okula bağlayan.
Sokak lambaları olur ya öğretmenim,
Karanlıklar yaklaşınca,
Başlarlar ışıl ışıl yanmaya.
Benim de karanlık dünyamı aydınlatan,
Siz oldunuz öğretmenim.
Ben bir kilitli sandığım,
Ağzına kadar doluyum.
Kilidimi açacak olan da,
Sizsiniz öğretmenim.
Bazen boşaltmak istiyorum içimi,
Söylemek istiyorum her şeyi,
İnanın içim bir odunluk gibi.
İçime attığım o ağır yükler,
Bana göre tutuşturulmayı bekleyen odunlar.
Bir gün yanacak ama,
Geriye kalan kül olsa bile,
Siz hep olacaksınız aklımda,kalbimde.
Gülebiliyorsam,mutlu olabiliyorsam,
Bu sizin sayenizde.
Ama şimdi yalnızım öğretmenim,
Ne zaman gireceksiniz dersimize?
Kapılar bir bir kapanıyor sanki.
Ben yaklaştıkça,
Hayat benden kaçıyor.
İnanın yoruldum artık öğretmenim.
Dersimize girin diye,
Yalvaran bakışlarla bakmaktan,
Bu hayatı yaşamaktan,
Sizinle ders işleyebilmek için,
Canımı bile vermeye hazırken,
Bittim,tükendim,
Yoruldum artık öğretmenim.
Ama pes etmedim,edemem,
Tüm kalbimle inanıyorum ki,
Son nefesimi verirken,
Sizinle tekrar ders işleyebilmenin,
Mutluluğunu yaşayacağım.
Bunun için,sizin için değer öğretmenim.
Ne var ki korkuyorum,
Sizin dersimize girmemenize dayanamazken,
Sizden ayrılmaya,
Nasıl dayanırım ben.
Korkuyorum öğretmenim,
Birde üstüne bu acıyı ,
Kaldıramaz benim kalbim.
Bunları yazarken bile,
Gözlerim yaşlarla doluyor.
Ben siz olmadan,dersimize girmeden,
Ne yaparım öğretmenim?
Oturup ağlayayım mı halime,
Zaten ağlıyorum öğretmenim.
Özlemimi dosyamla mı gidereyim,
İnanın yaz tatilinde o dosyaya,
Sarılarak uyuyordum öğretmenim..
Sizin ışıl ışıl parlayan gözlerinizi görmeden,
Yumuşacık sesinizi duymadan,
Sizi göremeden,
Bu hayat geçer mi öğretmenim?
İnşallah o günleri görmeden,
Bu dünyadan göçer giderim.
Başka türlü katlanamaz,
Benim bu acı dolu yüreğim.
Şimdi anlamışsınızdır herhalde,
Dersimize girmediğiniz hergün,
Ne acılar çektiğimi.
Şimdi anlamışsınızdır öğretmenim,
O yalvaran gözlerimin,
Ne anlama geldiğini.
Sayfalarca yazı yazsam,
Yine de bitmez öğretmenim,
Benim söylemek istediklerim.
Ama şunları unutmayın,
Ölüm döşeğine kadar gelmiş olsam bile,
Sizinle tekrar ders işleyebilmeyi,
Dersinizde ilk ve son olacak,
Parmağımı kaldırabilmeyi
Hep bekleyeceğim.
O yatakta,o haldeyken bile,
Gözlerim kapıda olacak.
Belki yine ,
Işıl ışıl parlayan gözleriniz,
Yumuşacık sesisiniz,
Ve tatlı tebessümünüzle ,
Kapıdan içeri girerseniz diye.
Ben yaşadığım son ana kadar,
Hep bekleyeceğim öğretmenim.
Umarım gözlerim kapıdan boş çevrilmez.
Ve yine umarım ki,
Gözüm açık gitmez.
Şunuda unutmayın ki öğretmenim,
Günler geçse,
haftalar,aylar,yıllar geçse,
bir ömür bitse bile,
ben sizi hep en çok seven,
öğrenciniz olarak kalacağım.
Hoşçakalın öğretmenim
Hoşçakalın.
Hoşça kalırken
Bu öğrencinizi de unutmayın.