Soruyorum,dilim kanayana dek! Anlatmıyor kimse.Nerde diyorum,nereye sakladınız! sessizliğine gömülüyorum gecenin, gündüzden de umut yok! O hep sade ve dilsiz.Sevgi en yalnız zamanlarımda gelip tutsa diyorum yüreğimden.Sevgi nerde diyorum! Yalnızlık yıkılıyor üzerime....



Bir kadının(bir adamın) , yalnız zamanları, kimse yok! Kimsecikler yok işte! Yok...


Söylediğin tüm sevgi sözcükleri, siyah bir bulut gibi durur karşısında. Sen ne dersen de, o hep aynı yerde, aynı renkte ve aynı pencereden izler seni: Sen kendi dilinde, kendi dininde ve kendi evinde, duvarlara bile duyurmadan sessizce beklersin seni sevmesini. O hep aynı yerdedir oysa ve ona giden tüm yollar çıkmaz sokak…


Defol git dersin, için acıdığında. Defol ve git benden! Küfredersin en sevdiğine en berbat dilinle. Kimseler yoktur yanında, kimsecikler. İşte bu yüzden bir kedinin sesi ile açılır penceren ve en yalnız soluğunu alırsın gecenin. Kedi açtır, susmaz. Sen ölesiye yalnız, dokunulmaz. Ay düşse hani yere; senden çıt ses çıkmaz. Bu gece ayaz var, pencereni kapat! Ört üstünü! Bu gece sabaha kadar üşüyeceksin…


Anlamıyor değil mi seni hiçbir dost! Ne annen, ne baban ne de kardeşlerin; yani kimse seni anlamıyor. Sen hep koşar ayak gittin onlara, ummadan hiçbir şey. Sen hep toparladın dağınıklığını hayatların, darmadağın yüreğinle. Kimse görmedi kuytulara gizlenip sessizce ağladığını, görmesinler istedin, üzülmesinler. Oysa onlar gördüler ve üzülmediler. Sen bunu bile sakladın. Sen hayatını başka hayatlarda yaraladın. Yalnızsın, birçok yüreğe kalabalık olacak kadar, yalnız.


Kutla kendini, tekil kendinde, çoğul sevgiler büyüttün… Kutlarım seni…


Sevginin adı yalnızlık, bütün kitaplar tam aksini söyler oysa. Ama insan bu, alışamaz bir türlü yalnızlığa. Hep bir yerde bir insan eli olsun ister elinde, gözlerine değsin ister gözleri. Bir can olsun ister yanında. Ama hep sessiz fısıldar…


Canımı acıtma ne olur!
Canımı acıtma…


Yağmur yağıyordu, bir kadın(bir adam) ağlıyordu. Gece karanlık…
Karanfil düşürülmüş, ıslak sokak köşelerinde: Yalnızlığı anlatıyordu rüzgâr. Bir şehir yanıyor, bir sevda ağlıyor, gece karanlık…
Yağmur yağıyor, bir kadın ağlıyor, adam karanlık…

Yalnızlık kusuyordu bütün zehrini gecenin ortasına. Sana gitme diyordum be Lavinya.sana gitme diyordum anlasana…!


Gitme: Aklım hep sende kalır. Gitme!

Oysa gitmenin en korkunç çığlığı düşmüştü, gecenin ortasına…



SENSİZLİK…

Adı yalnızlık sensizliğin. Adı batsın sensizliğin…


Karanlığa bağladınız urganı ve astınız hayata sıkışıp kalmış yalnızlıklarınızı. Ama birileri hep geldi o anda. Birileri hep geldi…

Yüreğinize merhaba diyen sesin, yüreğinde intihar eden çocuklarını, kurtarabilme çabasıydı sizin derdiniz. Ne mi oldu? çocuk işte! oyun oynuyorlarmış sadece…




Fırtına, rüzgar ve bulutlar; ağır ağır terk ederken şehri, kaç kişi kaldık ıslak; cüzamlı yüreğimizi saklama adına.Yarasa hayatlar yaşamayı öğrenirken,kim başarabildi saklamayı yüreğini,kim yarasa sandı kendini.Düşler bir cam gibi kırılınca ve düşünce gerçeğin ortasına,hep giden birileri vardı,vardılar vardı,yoktular sonra.Sonrası; hep bir sonrası olmaya mahkum,olmayana sevdalı.Titreyen dudaklar,sıkılan yumruklar ve yatak odasında fısıldanan yalanlar,hayatın içine karışmışken ve içinde birileri hala kahkahayla gülebiliyorken; kaç kişi kaldık,gözleri ıslak,yüreği kanlı ve elleri paramparça…

En iyisi yalnızlık gelip otursun karşıma, bir demli çay tadında paylaşalım hayatı…


Ama sen yinede tam o sırada sarıl…


Tam o sırada sarıl sımsıkı, öldüresiye. Gitmenin acısını hissetsin. Seni koyup gitmenin, nelere bedel olacağını bilsin. Ama illaki gidecekse de, sana yangın gitsin. Ve seni an be an, yaşamak istercesine gitsin. Sakın hoşçakal deme, sil at bütün ayrılık cümlelerini. Öyle bir öpücük kondur ki dudaklarına, o an dudaklarında ölmek istesin. Ama yaşasın bırak! Bir ömür sensiz yaşasın. An be an ölüp ölüp dirilsin sana. Her nefesinde lanet etsin, senden gitmeyi büyüten gururuna. Tam o sırada sarıl sımsıkı, öldüresiye; gitmek mümkün olmasın senin mabedinden. Ama illaki gidecekse de, sana yangın gitsin. Ve seni an be an, yaşamak istercesine gitsin.



Sokak kapısını aralık bırak giderken,senin ellerin değil; rüzgar kapatsın…


Sevginin adı yalnızlık, bütün kitaplar tam aksini söyler oysa…

22/08/2008

Nurşen Alıcıer